Պոեզիան յուրաքանչյուր մարդու հոգու ճիչն է, նրա հույզերի զգացմունքների թարգմանը: Սեր, հայրենիք, կարոտ, թախիծ, բաժանում... զգացմունքներ, որ ծնվում և ապրում են մարդկանց հոգիներում և երբ նրանք այնպիսի խոր արմատներ են մեր մեջ գցում և ստիպում դրանք դուրս հորդել,այդժամ մենք ծնունդ ենք տալիս մի նոր, շատ գեղեցիկ, նուրբ ու քնքուշ երևույթի, և այն դառնում է ոչ միայն մերը, այլև համամարդկային: Ուրեմն պետք է արժևորենք այդ սքանչելի գոհարները, աչքի լույսի պես պահպանենք դրանք, չմոռանանք մեր մասունքները, մենք էլ անմասն չմնանք, փորձենք մի փոքրիկ հատիկ ավելացնել:
Եկեք միմյանց մի փոքրիկ տոն նվիրենք, դուք էլ կարող եք այստեղ ձեր սրտի խոսքն ասել, գրել Ձեր նախընտրած տողերը, ինչու չէ, նաև Ձեր զգացմունքները կիսել մեզ հետ, միայն կանոններին հետևելով:
Գրեք միայն հայատառ, գեղեցիկ բանաստեղծություններ,հայտնեք Ձեր կարծիքը, անհարգալից ոչ մի հաճոյախոսություն, ոչ մի կարծիք: