Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի և դու, Չորս հոգով էինք, էլ ոչ ոք չկար: Թե իմանար մեզ ինչից է զրկում, Առավոտն ինքն էլ երևի չգար:
Մենք մեզ իրար մեջ որոնում էինք, Դառնությունն էինք հյուսում մեր հոգու, Աստղերից կախված օրորվում էինք... Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի և դու:
Ծփում է ծովը կապույտ.- թույլ տուր նայեմ աչքերիդ, Զուր են աչքերդ ամպում.- թույլ տուր նայեմ աչքերիդ, Հիմա նստած ենք քեզ հետ, դեռ խոսում ենք այս ափում, Բայց ափն էլ է խարխափում.- թույլ տուր նայեմ աչքերիդ: Ծփում է ծո'վը կապույտ.- ո±վ գիտե՝ ո±ւր գնամ ես, Եվ ուր գնաս դու կայնքուս.- թույլ տուր նայեմ աչքերիդ, Ալիքն ինքն էլ չգիտե՝ շատ կմնա այս ափում, Աչքերդ զուր ես փակում.- թույլ տուր նայեմ աչքերիդ: Գևորգ Էմին
| 