Պոեզիա

Դու չկա'ս, չկա'ս,

Եվ առավոտը 

Այնպես աղոտ է

Ասես ցավոտ է:

...ու չես լինելու:

Եվ հորիզոնն է փակվում իմ առջև:

Նրան փակում է ոչ ամպի ճոթը,

Այլ քո զգեստի ամպեղեն փոթը:

Դու չկա'ս, չկա'ս,

Եվ օդ է դարձել 

Այս համատարած անտեր կարոտը:

...ու չես լինելու:

Ու թվում է, թե լուցկի մոտեցնեմ

Պիտի բռնկի ինքը՝ վառ օդը:

Դու չկա'ս, չկա'ս,

Ինչու եմ սակայն քեզ զգում այնպես,

Այնպես եմ զգում, ինչպես երևի

Ոտից նոր զրկվածն զգում է ոտը,

Որ նույնպես չկա

Ու չի լինելու...

 Պարույր Սևակ