| Օրացույց |
|---|
| « Օգոստոս 2013 » | | Երկ | Երք | Չոր | Հնգ | Ուրբ | Շաբ | Կիր | | | | | 1 | 2 | 3 | 4 | | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
| Վիճակագրություն |
|---|
Ընդամենը ակտիվ. 1 Հյուրեր. 1 Անդամներ. 0 |
|
Պոեզիա
Գլխավոր էջ » 2013 » Օգոստոս » 12 » Առաջին սեր
|
Օրհնյա՜լ լինես դու… Քո գալուց առաջ Դատարկ, անխռով ու կույր էի ես, Ինչպես երևի Ադամն է եղել Արգելված պտուղն ուտելուց առաջ: (Այդ աստվածները ինչո՞ւ են ուզում, Որ մենք կույր լինենք, լինենք անխռով Ու լինենք դատարկ)… Օրհնյա~լ լինես դու, Քո գալուց հետո Ես տառապանքի կշիռն զգացի, Խռովքը խանդի, շիկնանքը շանթի, Տեսա մերկության ցոլանքը մաքուր, Ես լո՜ւյսը տեսա… Ե’ս աստվածներին դարձա հավասար , Օրհնյա՜լ լինես դու...
Վահագն Դավթյան
ԱՌԱՋԻՆ ՍԵՐՍ
Առաջին սերս ձնծաղիկի պես Ձնհալի միջից մի անգամ ժպտաց, Ինձ ոտից գլուխ մի անգամ չափեց Եվ իսկույն փակեց աչիկները թաց։
Երկրորդը խոնարհ մանուշակ էր մի. Կանաչ թփի մեջ թաքուն ծիծաղեց, Առավ համբույը ոսկեղեն շողի Եվ ամոթանքից գլուխը կախեց։
Երրորդը վարդ էր մի բոսորաթերթ, Ծանոթ էր արդեն արևի ուժին, Ինձ գերեց, տարավ, խաղաց սրտիս հետ, Փշերն ինձ տվեց, բուրմունքն ուրիշին։
Համո Սահյան
Համարակալում
Այս ո՞վ է ծածուկ համարակալել Մարդու սերն արդյոք, Եվ ով է ասում, թե կյանքում իրոք Բոլոր սերերից մեծ ու առավել Առաջին սերն է, համբույրն՝ առաջին:
Գուցե հիշվում է սերն այդ կուսական Լոկ նրա համար, Որ ծաղկում է նա աստղերի, լուսնի Ժպիտով գաղտնի, Որին ձգտում ենք անփորձ պատանու Տարերքով վարար, Ու երբ չենք հասնում, Բարձր է մեզ թվում երլինքն ավելի:
Իմ սիրո համար սրտիս ճամփեքում Համարակալված հանգրվան չկա, Բոլոր սերերը ես բազմապատկում, Բոլոր սերերով սիրում եմ մեկին: Իսկ թե ատում եմ, ատում եմ բոլոր, Սերերիս մահվամբ վիրավոր:
Մետաքսե Գնալուց առաջ
Ինչպե՞ս թե գնաս, Կարծում ես հե՞շտ է խաչ քաշել վրաս, Երբ մտել եմ քո ամեն բջիջի, Հոգու, ոգու մեջ Ու գոյությունն եմ դարձել քո անձի: Ես այրվում եմ քո շիկացած արյան, Ամեն հյուլեի բաղադրության Ցոլացումների Ու անդրադարձման արձագանքներում, Քո հյուսվածքներում, Նյարդաթելերի գործվածքների մեջ Ես նուրբ հենքերի կապ եմ սրտամերձ… Ինչպե՞ս թե գնաս, Ախ դու չգիտես, չգիտես ,հոգիս, Որ քո մեջ վաղուց, դու վաղուց չկաս, Ու չես իմանում, որ հաճախ անլուրջ Երբ բորբոքվում ես, բռնկվում մեկեն, Այդ ես եմ ներսից միամտորեն Հոգիդ փրփրում, Երբ վրդովվում ես, տագնապից դողում, Ես եմ քո ներսից քո դեմ բողոքում, Երբ գորովանք ես շաղ տալիս չորս դին, Ես եմ քեզ ներսից շոյում մտերիմ, Երբ ծիծաղում ես, հրճվանքից հարբում, Ես եմ քո ներսից քեզ ծափահարում, Իսկ երբ մզզում է ականջիդ ներսում Վերքի մի օղակ, Այդ ես եմ հյուսում ցավի եղանակ… Ինչպե՞ս թե գնաս, Դու այդ էությամբ ու՞ր պիտի գնաս… Երբ փորձի համար Քո ներսում քեզնից երես եմ թեքում, Դու տղամարդու կամքով քո տկար, Կորչում ես իսկույն ուրիշ գրկերում: Երբ ետ եմ բերում Շռայլանքներով փաղաքշանքիս, Դու այդ կանանացից արդեն կշտացած Զղջումների մեջ դառնում ես գերիս… Ինչպե՞ս թե գնաս, Դու չսերտեցի՞ր մեր կյանքում մի դաս, Որ միայն մի տեղ, Լոկ միայն մի տեղ ունես գնալու, Այն էլ սուրբ հողիդ գիրկը իմացիր, Եվ իմանալով, ինձ պես դիմացիր, Որ ես այն ափում թեկուզ և սառած, Կլինեմ կողքիդ, Այնպես որ հիմա գնալուց առաջ Քեզ խաչակնքի՜ր…
Մետաքսե |
|
Դիտումներ: 512 |
Ավելացրեց: Nika
| - Վարկանիշ -: 5.0/2 |
| Մեկնաբանություններն ընդամենը՝: 0 | |
|
|
|
|
|
